WIERTARKI

Wiertarką nazywa się obrabiarkę przeznaczoną do wiercenia, powiercania (wtórnego  wiercenia), rozwiercania i pogłębiania otworów. W szczególnych przypadkach na wiertarce można również wykonywać wytaczanie, planowanie nadlewów, toczenie zewnętrzne nadlewów, gwintowanie za pomocą gwintowników maszynowych. Wiertarki są używane głównie do obróbki metali, tworzyw sztucznych i drewna. Ruch główny obrotowy i posuwowy prostoliniowy wykonuje narzędzie osadzone w uchwycie na wrzecionie roboczym. Parametrem charakteryzującym wielkość wiertarki jest maksymalna średnica wiercenia w stali w pełnym materiale. Ze względu na przeznaczenie wiertarki dzielimy na wiertarki ogólnego przeznaczenia, wiertarki specjalizowane i wiertarki specjalne.

1. Wiertarki ogólnego przeznaczenia to wiertarki stojakowe (słupowe i kadłubowe), promieniowe i wielowrzecionowe. Ważną grupę wiertarek ogólnego przeznaczenia stanowią wiertarki promieniowe. Ten rodzaj wiertarek przeznaczony jest do obróbki otworów w dużych i ciężkich przedmiotach bez zmiany ich położenia, stawianych bezpośrednio na płycie podstawy bądź mocowanych na stole stałym wyposażonym w rowki teowe.

2. Wiertarki specjalizowane służą do obróbki dokładnych otworów o bardzo dokładnym rozstawieniu ich osi. Odznaczają się sztywną i precyzyjną budową, odporną na drgania i odkształcenia oraz bardzo dokładnym ułożyskowaniem wrzeciona. Stół wiertarki z zamocowanym przedmiotem można przesuwać w dwóch prostopadłych do siebie kierunkach. Do dokładnego przesuwu stołu służą precyzyjne urządzenia nastawcze, najczęściej optyczne, dzięki którym można uzyskać dużą dokładność rozstawienia osi otworów w obrabianym przedmiocie. Na bazie tego typu wiertarek powstały wiertarki CNC.

3. Wiertarki specjalne przeznaczone do obróbki tylko określonych przedmiotów np. wiertarki do obróbki otworów w wałach korbowych silników.